Burnu prošlost imalo je Užice, grad čiji su stanovnici najpre bili Iliri. NJihova plemena Partini i Autarijati, u čitavom kraju ostavili su svoje grobnice i spomenike. Dolaskom Rimljana ovi prostori pripali su provinciji Dalmacije, a Kapedunum, grad koji se nalazi na mestu današnjeg Užica, imao je važnu ulogu u ovoj rimskoj provinciji.
Turci su osvojili Užice 1463. godine i ostali u njemu naredna četiri veka. Prema osmanskom popisu iz 1498. godine, naselje je imalo status sela. U njemu bilo je svega 56 porodičnih kuća, 42 neoženjena stanovnika, tri udovičke kuće, pet vodenica i svega jedan muslimanski stanovnik.
Burnu istoriju obeležile su i prve godine Drugog svetskog rata. tokom nemačke okupacije 1941. godine, Užice su privremeno oslobodili partizani. Od 24. septembra do 29. novembra bila je to jedina slobodna teritorija u porobljenoj Evropi, poznata kao Užička republika. Istorija je Užicu dodelila i prefiks Titovo, od 1946. do 1992.godine.
Život ovog grada obeležile su brojne poznate, umne ličnosti od Nikole Altomanovića, Mališe Atanackovića, Mihaila Milovanovića, Slobodana Penezića Krcuna, do danas brojnih poznatih sportista, glumaca, političara. Neke od njih predstavljamo kroz projekat “Mala istorija Užica”, koji realizuju portal “Infoera” i nedeljnik “Vesti”.
Nikola Altomanović (Vojinović) (1348, 1366 — posle 1376) srpski velikaš, vojskovođa i ratnik iz druge polovine XIV veka. Vladao je širokim prostorom od Rudnika do Jadranskog mora. Posle Maričke bitke postao je najmoćniji srpski velikaš. Protiv njega je stvorena široka koalicija susednih srpskih velikaša koju je podržao i kralj Ugarske i oni su tokom jeseni 1373. godine potukli Nikolinu vojsku, a njega samog su posle opsade užičkog Grada oslepeli, podelivši međusobno njegove zemlje. Užička tvrđava, koja nadgleda skoro ceo grad sa okolnjeg brda, najverovatnije je nastala ili u periodu vladavine Vojislava Vojinovića ili Nikole Altomanovića, mada se prvi pisani spomeni koji potvrđuju njeno postojanje javljaju tek posle turskog osvajanja.
Ljubomir Stojanović (1860-1929), državnik, političar i filolog. Bio je više puta ministar prosvete Srbije i jeda mandat predsednik vlade, kao član Samostalne demokratske stranke. Ovaj akademik jedan je od osnivača i prvi predsednik Republikanske stranke. Ovaj Užičanin bio je i sekretar Srpske akademije nauka, aktivan na naučnom polju. Pisao i udžbenike gramatike za srednje škole, studije o starim srpskim štamparijama, srpskim crkvama, a najznačajnije mu je delo monografija “Život i rad Vuka Stefanovića Karadžića”.
Milutin Uskoković (1884-1915) Književnik koji je pisao pripovetke i romane. Opisuju ga kao pisca sa lirskim temperamentom, ali sa priličnom dozom sentimentalnosti. Iako je pokušao da stvori beogradski društveni roman, ulazeći u dramatične sudare ličnosti sa gradskom sredinom, više je davao unutrašnja stanja naših intelektualaca nego kompleksnu sliku vremena i sredine. Potresen tragedijom svoga naroda 1915, izvršio je samoubistvo. I danas se čitaju njegove crtice Pod životom i Vitae fragmenta, zatim zbirka pripovedaka Kad ruže cvetaju, ali i romani Došljaci i Čedomir Ilić.
Ljubica Čakarević (1894. – 1980.) Heroina, koju Užice ipak nije zaboravilo. Ova učiteljica iz Užica prkosila je okupacionim snagama tako što je odbila da nastavi da se bavi prosvetnim radom. Umesto toga, pridružila se ocu i trojici braće u rovu na Solunskom frontu. Pešačila je skoro mesec dana da bi stigla na odredište 1918. godine i donela srpskoj vojnoj komandi važne podatke iz otadžbine. Regent Aleksandar Karađorđević odlikovao ju je Medaljom za hrabrost „Miloš Obilić“. Prilikom jedne posete bratu umrla je 1980. godine u Sarajevu, gde je i sahranjena. NJeni posmrtni ostaci preneti su u Užice 2016. godine.
Nikola Ljubičić (1916. – 2005.) Bio je učesnik Narodnooslobodilačke borbe, general-armije JNA, junak socijalističkog rada i narodni heroj Jugoslavije. U periodu od 1967. do 1982. obavljao je funkciju Saveznog sekretara za narodnu odbranu, a od 1982. do 1984. godine funkciju predsednika Predsedništva Socijalističke Republike Srbije.
Ljubomir Simović (1935.- ), pesnik, dramski pisac i esejista. Simović je jedan od najznačajnijih savremenih srpskih pesnika koji u svojoj poeziji na stvaralački način spaja moderno osećanje sveta i njegovih simbola s tradicionalnim sadržajima nacionalne kulture. On je jedan od istaknutih savremenih dramskih pisaca čije drame uživaju izuzetnu popularnost pozorišne publike u zemlji i inostranstvu. Akademik Simović, objavio je više značajnih knjiga: Slovenske elegije, Veseli grobovi, Poslednja zemlja, Šlemovi i druge. Ipak je najprepoznatljiviji po delima: Čudo u Šarganu, Hasanaginica, Putujuće pozorište Šopalović, Boj na Kosovu, Užice sa vranama.
PROJEKAT RADIO UŽICA “MALA ISTORIJA UŽICA” SUFINANSIRA GRAD UŽICE
STAVOVI IZNETI U PODRŽANOM MEDIJSKOM PROJEKTU NUŽNO NE IZRAŽAVAJU STAVOVE ORGANA KOJI JE DODELIO SREDSTVA
