Piše: SVETISLAV TIJANIĆ
Preminuo je Radomir Antić. Naš Antara. Jedan od najvećih fudbalskih stručnjaka koje je Srbija imala otišao je u legendu. Ostavio nam je uspomenu na svojoj briljantnoj biografiji. Pružio nam priliku da se radujemo što smo ga poznavali. Radomir Antić je jedini fudbalski stručnjak koji je trenirao tri najveća fudbalska kluba u Španiji – Real Madrid, Atletiko Madrid i Barselonu. Sa Atletikom je postigao najveći uspeh, osvojio je titulu prvaka države i, u istoj godini, i Kup Španije.
Antić je rođen 22. novembra 1949. godine u Žitištu u Banatu, od oca Jova i majke Milke. Rastao je, međutim, i školovao se u Titovom Užicu, gde su njegovi roditelji dobili zaposlenje, i gde su došli i on kao šestogodišnjak i stariji mu brat Dragomir. NJegov ujak Radomir Brkić, pukovnik po kome je dobio ime, bio je narodni heroj Jugoslavije.
Titovo Užice je, krajem šezdesetih godina prošlog veka, imalo sjajnu fudbalsku školu i izvanredne pojedince. Kao srednjoškolac, učio je Tehničku školu, Radomir se brzo uklopio sa svojim školskim drugovima u želje omladinskog pogona Fudbalskog kluba Sloboda, u tom periodu jedne od najboljih fudbalskih ekipa u Srbiji i šire čije je utakmice pratilo redovno po nekoliko hiljada navijača. U prvom timu Slobode Radomir Antić je zaigrao sa osamnaest godina, 1967. godine. Trener mu je bio čuveni Krešimir Arapović.
Koliko je on imao žarku želju da ode iz Užica u veći klub, očekujući dalje napredovanje, toliko se na tom planu angažovao i tadašnji predsednik Slobode Glišo Kokora, poznati užički ugostitelj, koji ga je 1968. godine, kao devetnaestogodišnjaka, lično odveo u beogradski Partizan gde je, kao uostalom i sa Crvenom zvezdom, imao dobre odnose kao baza tih velikih srpskih klubova. Glišo je, naravno, odveo Antića u Partizan jer je u njemu video budućeg zeta. Za Antića se udala Glišova kćerka Vera Kokora.
U Titovom Užicu, tada ekonomskom, kulturnom i sportskom centru zapadne Srbije, školovao se veliki broj srednjoškolaca. Postojale su Tehnička škola, Gimnazija, Učiteljska, Ekonomska i Škola učenika u privredi. Fudbal je bio najpopularniji sport, a zatim i rukomet i košarka. U Titovom Užicu je tada postojao i Fudbalski klub Prvi partizan, koji je finansiralo preduzeće „Prvi partizan“ i koji je svoje utakmice igrao na istom Gradskom stadionu na kome i Sloboda, i imao veliki broj pristalica. Istovremeno, i FK Jedinstvo je stasavalo u veliki i kvalitetan fudbalski klub.
Fudbal je bio u usponu i u susednoj Požegi, odakle je u Slobodu došao Miroslav Pavlović Pavika, i u Ivanjici, odakle je u Slobodu prešao Petar Krivokuća, obojica kasnije uzdanice Crvene zvezde i reprezentativci Jugoslavije.
U Partizanu je Radomir Antić proveo osam godina i odigrao 181. utakmicu, i sa Verom dobio dvoje dece, sina Dušana i kćerku Anu. U leto 1976. godine iz Partizana Antić prelazi u Fenerbakče iz Istambula u Turskoj, gde za dve godine igra 28 utakmica i postiže dva gola. U 1978. godini prelazi u Real-Saragosu u Španiji, i beleži 57 nastupa i sedam golova. Iz Španije odlazi u Luton kraj Londona gde za istoimeni fudbalski klub od 1980. do 1984. godine beleži ravno 100 nastupa i postiže devet golova.
Ne treba zaboraviti da je Radomir Antić spasao Luton od ispadanja iz Prve Engleske lige. Postigao je odlučujući pogodak četiri minuta pre završetka poslednje prvenstvene utakmice, i to protiv Mančester Sitija, koji je, zbog ovog Antićevog gola, ispao iz najjače engleske lige.
Radomir Antić je imao jedan nastup za reprezentaciju Jugoslavije, i to u prijateljskom susretu protiv reprezentacije Mađarske (1 : 1), 1973. godine.
Prve trenerske korake napravio je u Partizanu, kao pomoćnik Nenadu Bjekoviću a zatim i Fahrudinu Jusufiju, dvema legendama crno-belih, kada je Partizan osvojio titule šampiona, a zatim je bio godinu dana trener mladih kategorija Partizana. Ali, boravak u Španiji s razlogom se Antiću učinio najboljim izborom za nastavak trenerske karijere. I zbog mentaliteta žitelja ove zemlje, i zbog uslova za napredovanje.
Kako se discilinovano ponašao kao igrač, kada su se njegovi mladalački izlasci završavali već u 21 čas i kada je živeo istinskim sportskim životom, tako je nastavio i kao trener. U posebnom sećanju ostaće mu Real-Saragosa, ne samo zato što je u ovoj ekipi igrao dve godine već i zato što je tu, 1988. godine, prvi put samostalno vodio ekipu. Ovom klubu preporučio ga je tadašnji trener italijanske Sambdorije, legendarni Vujadin Boškov koji je u Španiji bio trener madridskog Reala.
Saragosa je tu sezonu, sa Antićem na čelu stručnog štaba, završila na odličnom petom mestu, i plasirala se u Kup UEFA. Kao i dok je igrao, Antić je u Saragosi ostao i kao trener dve godine.
Njegova blistava trenerska karijera započinje u martu mesecu 1991. godine, kada je postavljen na mesto prvog trenera Real Madrida, zamenivši na tom mestu čuvenog Di Stefana, jednog od najboljih fudbalera na svetu svih vremena.
Real je tada bio „prikovan“ za donji deo tabele, a Antić ga je, u 12 utakmica, doveo do trećeg mesta, i s njim izborio plasman u UEFA kup. Tada su za Real igrali španski fudbalski velikani Emilio Butragenjo, Fernando Jero, Mičel, Sančez, Hadži, pa i partizanovac Spasić i drugi.
Najbolju ocenu Antićevog vođenja ekipe Reala dao je 1991. godine Emilio Butragenjo u intervjuu tiražnoj „Ekspres politici“ iz Beograda. Na moje pitanje šta je to Antić učinio da do te mere stimuliše ekipu da za 12 kola iz donjeg dela tabele stignu do drugog mesta, Butragenjo je odgovorio: „On je jedini trener koji mi nije opsovao majku“. Sam Antić mi je na izjavu Butragenja pokazao čitavu biblioteku knjiga psihologije, najvećih evropskih stručnjaka, koje je pročitao da bi pronašao način kako da se odnosi prema svojim fudbalerima i na treningu, i na utakmicama, i u privatnom životu.
U narednoj sezoni, u kojoj je na Antićevo insistiranje doveden kao pojačanje talentovani Luis Enrike iz Sporting-Hihona, i Robert Prosinečki, predsednik reala, čuveni Ramon Mendoza, odlučio je da dovede Lea Benhakera za sportskog direktora kluba. Benhaker nije bio zadovoljan Antićevim vođenjem ekipe. Otpustio ga je u januaru 1992. godine, iako se Real u tom trenutku nalazio na prvom mestu sa sedam bodova prednosti u odnosu na drugoplasiranu Barselonu, dok je u Uefa kupu bio već izborio četvrtfinale. Benhaker je tada došao na Antićevo mesto, i prednost Reala od sedam bodova se istopila, a Barselona je osvojila titulu prvaka Španije.
Posle razvoda sa Realom Antić preuzima Real-Ovijedo, koji je bio u nezavidnom položaju. Zahvaljujući ovom neumornom Užičaninu Ovijedo je završio sezonu iznad zone ispadanja. U leto 1993. godine Antić je u Real-Ovijedo doveo Slavišu Jokanovića iz Partizana, i s njim ovaj klub osvaja solidno deseto mesto. U narednoj sezoni u Real-Ovijedo Antić je doveo i Prosinečkog koji je tada već bio sklon čestim povredama. I te godine Ovijedo je bio deveti, a Antića „juri“ Valensija s kojom su trajali razgovori i u trenutku kada je stigla veoma primamljiva ponuda od madridskog Atletika.
– Ovaj klub se ne odbija – poručio je Radomir Antić te 1995. godine.
Ekipu Atletika vodio je od 1995. do 1998. godine. U prvoj sezoni ovaj tim će izboriti opstanak u ligi, i to u poslednjem kolu, ali će sledeće godine, nakon izvršene selekcije za narednu sezonu sa 35 na 20 fudbalera, i sa dovođenjem jednog broja igrača, među kojima se našao i mladi igrač Partizana Milinko Pantić koji je došao iz Panionisa u madridski klub, ostvariti briljantnu sezonu. Osvojiće duplu krunu. Atletiko Madrid je sa Antićem i Milinkom Pantićem (u klubu su tada bili Dijego Simeone, Kaminero, Kiko i drugi) već posle drugog kola zaseo na vrh tabele, i nije ga ispuštao do kraja prvenstva.
Predvođen Antićem, gde je Milinko Pantić kao golgeter imao briljantnu sezonu, Atletiko Madrid je u 42. odigrane utakmice te sezone primio svega 32 gola, a postigao – 58. Te golove postigla su petorica igrača – Penev, 16, Simeone, 12, Kiko, 11, Pantić, 10, Kanavaro, 9. Iste sezone Antić je sa Atletikom uzeo Kup kralja, pobedivši u finalu Barselonu, pogotkom Milinka Pantića. Tada je klub odlučio da njima dvojici, za postignute uspehe, u krugu stadiona Atletiko-Madrida postavi spomen biste.
Kako to obično biva, u Atletiku su želeli još bolje rezultate. Predsednik kluba Hesus Hil je namerio da pojača ekipu za sledeću sezonu, ali je taj pokušaj bio bezuspešan, zbog čega će on smeniti Antića i na njegovo mesto dovesti Italijana Sakija. Više to nije bo onaj Atletiko s kojim je Antić osvojio duplu krunu. U sred sezone 1998/99 Antić je vraćen na mesto šefa stručnog štaba Atletiko Madrida. On je pokušao da zaustavi posrnuće tima, ali nije uspeo. Atletiko je ispao iz Prve lige, a u finalu Kupa kralja izgubio je od Espanjola.
Antić je 2000. godine ponovo preuzeo Real-Ovijedo, i vodio ga i naredne, 2001. godine,a 2003. našao se na kormilu Barselone. Već naredne, 2004. godine, on preuzima Seltu-Vigo. Ostaće upisano da je dva puta vodio timove u finalu Lige šampiona. U periodu od 2008. do 2010. godine Antić je bio selektor reprezentacije Srbije. Uspeo je da Srbiju odvede na Svetsko prvenstvo 2010. godine, u Južnoafričkoj Republici, a 2012. i 2013. godine okušao se kao trener i u Kini gde je vodio Šandong Luneng. Bio je izvanredan radio i Tv komentator, što mu je bilo omiljeno zanimanje poslednjih godina.
