Kao jedan od najznačajnijih slikara užičkog kraja, Božidar Božo Kovačević je jednako bio uspešan u portretisanju Zlatiboraca ali i u zlatiborskom pejzažu, po kojem je bio široko poznat i koji je, slobodno se može reći, i uveo kao temu među užičke slikare, pa i u srpsko slikarstvo
Sjajan ekspresivan potez, redukovanje detalja na samoj slici, prosto hvatanje „atmosfere“ na licima zlatiborskih seljaka i upečatljiv zapis gorštačkih crta lica, uz jasan prikaz psihološkog profila ostvarenih portreta jesu osobine Kovačevićevog rada. Portretisani likovi su mršavi i oštri, ispijeni, ali ne od onog psihičkog premora, već od umora izazvanog radom i od zadovoljstva koji taj rad stvara, dok se u njihovom pogledu vidi klica one zlatiborske pronicljivosti i onog prostog erskog u njima samima. „Većinu likovnih kritičara i umetnika sa kojima se družio oduševljavala je čistota Kovačevićevog slikarskog jezika, posebno kod lakih portreta i figura, koje su oni upoređivali sa ekspresionizmom jednog Kokoške. Uostalom, kao potvrda ovakvim ocenama, bio je poziv da učestvuje na izložbi modernog crteža u galeriji „La Beaute“ na Medison Aveniji u Njujorku, gde je njegov crtež bio izložen neposredno uz Pikasa, a pored imena kao što su Kokoška, Modiljani, Đakometi, Baltus ili Salvador Dali.“- rekao je o njemu Stanislav Živković.
Sjajnu umetničku predstavu „svojih Zlatiboraca“ ostvario je Božidar Božo Kovačević na portretima Čiča Obrad (Stari Zlatiborac) i Portret Zlatiborca. Čiča Obrad odnosno Stari Zlatiborac, inv. br. 130 u Umetničkoj zbirci NMU, dimenzija 70h50 cm, potpisan dole desno pisanom ćirilicom „Božo Kovačević 1970“, slikan u tehnici ulja na platnu, dok je Portret Zlatiborca, inv. br. 212, dimenzija 58h42 cm, ulje na lesonit ploči iz 1980. godine, o čemu svedoči signatura koja se nalazi u gornjem levom uglu slike i ispisana je pisanom ćirilicom, crvenom bojom „Božo Kovačević 1980“.
Zbirka Narodnog muzeja u Užicu poseduju seriju portreta ličnosti koji su bili značajni za ovaj grad. Pojedini su samo kratko boravili u ovom gradu, a opet su ostavili traga u vidu slika koje su u nekom momentu dospele u muzejsku zbirku. Drugi su pak rođeni u ovom kraju i njihovi radovi su dragoceni jer su slikali ugledne ličnosti, ali i one obične, nepoznate ljude čiji portreti odišu jednom intimnom notom. Narodni muzej u Užicu nije bogat velikom zbirkom portreta, ali u širem kontekstu je svakako ne treba zanemariti jer može da upotpuni sliku kako je tekao razvoj srpskog slikarstva druge polovine 19. i prve polovine 20. veka u sredinama koje su daleko od evropskih umetničkih zbivanja.
(iz rada Portret u Umetničkoj zbirci Narodnog muzeja Užice)
