U kosjerićkim selima voćari zadovoljno trljaju ruke. Na području ove opštine, a posebno na obroncima planina Povlen, Maljen i Divčibare voćarstvo je od pamtiveka bilo dominantna grana
poljoprivrede. Pod voćnjacima je ukupno 2.379 hektara od čega su 1.684 hektara zasada raznih sorti šljive, a samo oko 600 hektara zauzimaju malinjaci govore statistički podaci.
Zašto je šljiva cenjenija od ,,crvenog zlata” voćari imaju odgovor. Oko maline ima više posla i rizika od gradonosnih oblaka, cena zavisi od otkupljivača i hladnjačara. A kad je šljiva u pitanju, za
nju se potrudila i priroda. Pogodan je sastav zemljišta, nadmorska visina i klimatski uslovi. Od pre petnaestak godina vetar u leđa dala je i opština kad je počela da deli regresirane sadnice voća.
Voćnjaci su stasali na sve strane pa u sadašnje vreme sa oko pola miliona stabala raznih sorti šljive sakupi se oko 500 tona roda koji se uglavnom pretvori u rakiju i završi u buradima tradicionalno
smeštenim u kačarama i podrumima kao najsigurniji kapital bez koga seljak ne može – govore voćari sa planinskih obronaka. Zbog ,,tankog budžeta” nekoliko godina unazad opština nije mogla
da regresira sadnice kao ranije, ali je zato ovog proleća tradiciju održalo Ministarstvo za poljoprivredu. U Kosjerić je dopremljeno 25.000 sadnica šljive. Uz savete poljoprivrednih stručnjaka već je počela prolećna sadnja pa voćari opet zadovoljno trljaju ruke. Kad se razmahne proleće olistaće poklon Vlade Srbije na blizu 65 hektara novih zasada šljive.
